درد در جلوی هیپ ممکن است در نتیجه کشیدگی عضله فلکسور هیپ (عضله ای که باعث حرکت رو به جلو هیپ می شود) باشد. عضله ایلیوسواس متداولترین عضله متاثر می باشد. عضله ایلیوسواس متشکل از عضله های ایلیاکوس (Iliacus) و سواس (Psoas) می باشد.

عضله ایلیوسواس در جلوی هیپ قرار دارد و به طور عمقی در زیر سطح پوست می نشیند. وظیفه اصلی آن فلکس کردن هیپ در زمان شوتیدن توپ می باشد. عضله ایلیوسواس بوسیله تاندون ایلیوسواس به استخوان ران متصل می شود.

 دربین تاندون و مفصل هیپ بیورسا ایلیوسواس (یک کیسه کوچک حاوی مایع) قرار گرفته است. بیورسا هر جا که اجزا, متحرک وجود دارد می باشد و باعث کاهش اصطکاک می شود. این بیورساها معمولا در اطراف مفاصل جایی که تاندون, عضلات یا لیگامانها از یک برجستگی استخوانی عبور می کنند وجود دارند.

سندروم ایلیوسواس نامی است که فرد به وضعیت بیورسیتیس ایلیوسواس (IlioPsoas bursitis) یا تندونیتیس ایلیوسواس (IlioPsoa Tendonitis) مبتلا می باشد. این عارضه معمولا در ورزشکاران ژیمناستیک, رقاصان و دو و میدانی کاران جایی که فلکشن هیپ زیاد وجود دارد رخ می دهد.

علائم و نشانه های سندروم ایلیوسواس

فرد مبتلا به این عارضه ممکن است احساس درد در ناحیه هیپ و ران داشته باشد علاوه براینکه دچار سفتی هیپ نیز می شود. فیزیوتراپ ها می توانند از طریق تکنیکهای دست این عارضه را تشخیص دهند اما از طریق اسکن التراسوند و یا ام آر آی می توان بروز آنرا تایید کرد.

درمان سندروم ایلیوسواس

اولین هدف از درمان سندروم ایلیوسواس کاهش درد بوسیله استراحت , الکتروتراپی و داروهای ضد ورم می باشد. استفاده از کیسه های یخی جهت تسکین درد و ورم برای مدت بیست دقیقه در هر دو ساعت مفید می باشد.

به محض از بین رفتن درد مزمن, برای مدت 6 هفته فعالیتهای انعطافی و استقامتی برای عضلات اطراف هیپ بهمراه بازگشت تدریجی به فعالیت کامل آغاز می شود. استفاده از باندهای مقاومتی برای استقامت عضلات اطراف هیپ مفید می باشد.

مانند سایر جراحتهای ناشی از استعمال مفرط, سندروم ایلیوسواس نیز می تواند از طریق انجام خیلی زود و خیلی زیاد یک فعالیت نیر ایجاد شود. فرآیند آغاز و پایان فعالیتهای ورزشی بهتر است بصورت تدریجی باشد. بعنوان مثال افزایش میزان دویدن 2 مایل در روز به 10 مایل در روز  بطور ناگهانی کار مناسبی نمی باشد.

علاوه بر تغییرات تدریجی, بدن نیز باید برای افزایش فعالیتهای ورزشی آماده باشد. تمرینهای استقامتی هسته ای (تمرینات بخش شکم و لگن) باعث افزایش پایداری تنه و لگن می شوند که از جمله بخش های مهم فرآیند توانبخشی می باشد علاوه براینکه از مشکلات ناشی از استعمال مفرط نیز جلوگیری می کند.

پیشگیری از سندروم ایلیوسواس

 قبل از آغاز مسابقه یا تمرین, گرم کردن عضله باعث کاهش احتمال آسیب کشیدگی عضله می شود زیرا که افزایش درجه حرارت بدن میزان کشش عضله را افزایش می دهد. استفاده از شرتهای فشاری و ساپورتهای ران جهت نگهداری درجه حرارت عضله مناسب می باشد و این اطمینان را می دهد که حتی در دماهای پایین نیز عضلات دمای خود را حفظ می کنند.

مدت زمان مناسب برای گرم کردن بدن حداقل بیست دقیقه می باشد و بهتر است فعالیت آرام آرام آغاز و پایان یابد.

افزایش استقامت عضلانی و انعطاف پذیری باعث پیشگیری از بروز آسیب دیدگی ناشی از استعمال مفرط می شود. تمرینهای استقامت هسته ای با استفاده از توپهای سویسی یک تمرین مناسب جهت افزایش استقامت عضلات تنه و لگن می باشد. همچنین سفتی بیش از حد عضلات منجر به بروز آسیب دیدگی می شود, لذا انجام حرکات کششی جهت افزایش انعطاف پذیری عضلات امری ضروری می باشد.