هومروس استخوان بازو بوده که در بین شانه و آرنج قرار دارد. بخشی از استخوان هومروس که به شانه نزدیک می باشد به نام هومروس پروکسیمال می باشد.

این ناحیه از بازو یکی از مکانهای متداول برای شکستگی استخوان می باشد بطوریکه در حدود 5 درصد از کل شکستگیها را تشکیل می دهد. شکستگی این بخش از استخوان هومروس به طور معمول بین دو گروه از افراد شامل نوجوانان و خانمهای مسن رخ می دهد.

افتادن بر روی بازوی کشیده شده معمولا باعث ایجاد این شکستگی می شود. این عارضه در نوجوانان از طریق ضربه بزرگ مانند افتادن از روی درخت ایجاد می شود در حالیکه در افراد مسن حتی ضربه ناچیز نیز دچار این شکستگی می شود زیرا استقامت استخوان بواسطه ایجاد پوکی استخوان کاهش میابد.

بیشتر شکستگی های بخش پروکسیمال استخوان هومروس پیچیده نمی باشد به طوریکه شکستگی پایدار احتیاج به عمل جراحی ندارد. هرچند در حدود 20 درصد از این شکستگی بصورت پیچیده بوده و بدلیل تکه های زیاد استخوان احتیاج به عمل جراحی می باشد. متخصص ارتوپدی شکستگی بخش پروکسیمال استخوان هومروس را براساس محل دقیق شکستگی و تکه های شکسته, این شکستگی را طبقه بندی می کند.

علائم ونشانه های شکستگی بخش پروکسیمال استخوان هومروس

معمولا این عارضه بهمراه درد و عدم توانایی استفاده از بازوی آسیب دیده می باشد. در صورت بروز این عارضه باید فرد آسیب دیده فورا توسط پزشک مورد معاینه قرار بگیرد. بمنظور ارزیابی دقیق وسعت شکستگی, پزشک تصاویر اشعه ایکس از نمای جلو به پشت, پهلو و زیر بغل را سفارش می دهد. این تصاویر اشعه ایکس از زوایای مختلف این امکان را به پزشک می دهد تا تصویر دقیقی از خط شکستگی و وسعت آن بسازد. در صورتی که تصاویر اشعه ایکس نتواند تصویر کاملی بدهد لذا باید از سی تی اسکن استفاده شود.

درمان شکستگی بخش پروکسیمال استخوان بازو

درمان براساس وضعیت دقیق شکستگی, سن فرد, وضعیت سلامتی فرد و باری که روی بازو قرار می گیرد در نظر گرفته می شود.

اگر جابجایی تکه استخوانها وجود نداشته باشد و شکستگی پایدار باشد لذا درمان محافظه کارانه به عمل جراحی ترجیح داده می شود. بازوی آسیب دیده برای مدت 10 تا 14 روز در ساپورت بدون تحرک قرار داده می شود تا زمان کافی جهت جوش خوردن استخوان وجود داشته باشد. در این مدت فرد آسیب دیده باید حرکات مچ و آرنج انجام دهد تا از سفتی مفصل جلوگیری شود. استفاده از توپهای مخصوص و تجهیزات گریپینگ برای این امر مناسب می باشد.

بعد از گذشت دو هفته از محل جراحت تصاویر اشعه ایکس گرفته می شود تا مشاهده شود آیا تکه های شکستگی در موقعیت صحیح التیام یافته اند یاخیر. اگر فرآیند ترمیم رضایت بخش باشد لذا درمان فیزیوتراپی می تواند آغاز شود.

اگر تعداد تکه های شکسته شده زیاد باشد این احتمال که تکه ها بصورت یکپارچه جوش نخورند وجود دارد. عدم جوش خوردگی بصورت یکپارچه منجر به سندروم برخورد شانه (Shoulder Impingement Syndrome) می شود, پس انجام عمل جراحی جهت بازگردانی به آناتومی نرمال ضروری می باشد. اگر تصاویر اشعه ایکس نشان از دو یا سه تکه استخوان داشته باشد استفاده از عمل جراحی بوسیله صفحه, پیچ و بخیه جهت بازگردانی آناتومی نرمال مناسب است.

 اگر تصاویر اشعه ایکس حاکی از 4 تکه استخوان هومروس و یا شامل سطح مفصل شانه باشد لذا در بیمارهای مسن روش عمل بصورت همیاتروپلاستی می باشد که شامل حذف قسمت توپی مفصل شانه به نام سر هومرال می باشد که با یک ایمپلنت فلزی جایگزین می شود. در بیمارهای جوان, جراح ابتدا سعی به بازگردانی تکه ها به آناتومی نرمال می کند و گزینه آخر استفاده از عمل همیاتروپلاسی می باشد.

بعد از عمل جراحی, شکستگی این بخش از استخوان بوسیله فرآیند توانبخشی مناسب بهتر ترمیم می شود. تمرینهای رنج حرکتی به محض اینکه پزشک صلاح بداند می تواند آغاز شود.

بعد از گذشته شش هفته, زمانیکه پزشک ارتوپد از ترمیم استخوان مطمئن می باشد, فرد آسیب دیده می تواند حرکات کششی جهت بازگردانی رنج حرکتی انجام دهد. با گذشت زمان نیز باید تمرینات بدنسازی ملایم ناحیه شانه جهت تقویت عضلات ناحیه شانه و کاهش فشار از روی مفصل بسیار مفید می باشد.

پیشگیری از شکستگی بخش پروکسیمال استخوان هومرال

 

برای افراد مسن جهت پیشگیری از این عارضه بهتر است که تمرینهای تعادلی توسط یک فیزیوتراپ جهت جلوگیری از ریزش استفاده شود. بطور کلی, انجام تمرینات تعادلی, تمرینات بدنسازی جهت تقویت عضلات ناحیه شانه و افزایش تراکم استخوانی مانع از بروز چنین حوادثی با کوچکترین ضربه می شود.