بطور کلی ادبیات فنی و فیزیک تنیس عمدتا بروی فریم راکت, توپ, زمین بازی و سطح برخورد توپ با راکت و زمین متمرکز می باشد و عمدتا سیم راکت توسط بسیاری از ورزشکاران مبتدی و نیمه حرفه ای نادیده گرفته می شود, و به همین دلیل افراد تازه کار و نیمه حرفه ای بیشتر تمرکز خود را به انتخاب جنس فریم راکت و اندازه راکت معطوف می کنند تا سیم راکت.

معیارهای تاثیر گذار در طراحی راکت تا اندازه زیادی به سبک و کیفیت بازی ورزشکار مربوط می شود.

در طول تکامل لوازم ورزشی از جمله راکت تنیس مواد مختلفی با نوآوریهای متعددی در ساخت راکت تنیس مورد استفاده قرار گرفته شده است. با این وجود, ترکیبی از سادگی و قابلیت عملکرد راکت, باعث شد تا تنها تعداد معدودی از مواد, دارای تاثیر دراز مدت در فریم راکت باشند.

براساس قوانین فدراسیون جهانی تنیس, راکتهای استاندارد که مجاز به استفاده در مسابقات تنیس می باشند, باید دارای مشخصات زیر باشند:

بروی سطح راکت نقاطی وجود دارند که به اصطلاح به آن نقاط شیرین و یا موثر راکت گویند. این نقاط بدان جهت نقاط شیرین اطلاق می شوند که در صورت برخورد توپ با این نقاط خواص مطلوبی حاصل می شود.

 در طی یک سده گذشته, دانش فنی لوازم ورزشی دستخوش تغییرات بسیار زیادی شده است, که راکت تنیس نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد. هرچند شکل ظاهری راکت دچار تغییرات چشمگیری نشده است, اما در طول زمان اجزاء مختلفی جهت دستیابی به مقاصد مختلف به آن افزوده و یا کاسته شده است.