آسیب آرنج تنیس باز اشاره به آسیب اپیکندیل خارجی (Lateral Epicondylitis) دارد که یکی از دردهای رایج آرنج دست می باشد. این عارضه بصورت درد در بخش بیرونی آرنج که به پایین ساعد متصاعد می شود شناسایی می شود.

علیرغم نام این عارضه, که در حدود 3 درصد از جمعیت مبتلا به آن می باشند, فعالیتهای کاری نیز منجر به آن می شود, اگرچه ورزشکاران تنیس تمایل بیشتری به این آسیب دارند بطوریکه حدود 5 درصد از ورزشکاران تنیس دچار آن می باشند. این آسیب دیدگی در آقایان و بانوان بطور یکسان متداول می باشد که در سنین بین 30 تا 50 سالگی به پیک خود می رسد.

این آسیب دیدگی با ورم تاندون اکستنسور بازو که به استخوان هیومروس بالای مفصل آرنج متصل می باشد آغاز می شود. این ورم معمولا از طریق انجام فعالیتهای گریپینگ طولانی مدت مانند چکش زدن, بستن پیچ, وزنه بلند کردن , کار با ادوات موسیقی, قایقرانی و کندن زمین و رانندگی و البته ورزشهای راکتی ایجاد می شود.

اگر این فعالیتها ادامه پیدا کند لذا طبیعت ورمی آرنج تنیس باز می تواند به مشکلات مزمن تاندون که بصورت درد, ضعف و انحطاط تاندون می باشد بروز کند. لذا این مشکل می تواند خیلی مضر باشد و در نتیجه درمان آن با مشکل مواجه شود.

علائم و نشانه های آرنج تنیس باز

تشخیص این عارضه خیلی ساده می باشد. در زمان تماس اپیکندیل خارجی و همچنین راست کردن آرنج و حرکت عقب و جلوی دست در مچ این درد وجود دارد. این درد با انجام فعالیتهای گریپینگ بدتر می شود و در بعضی موارد حتی کارهای ساده مانند باز و بسته کردن در نیز دارای درد شدیدی می باشد.

این آسیب دیدگی از استیوآرتروز مفصل آرنج گرفته شده بوسیله تصاویر اشعه ایکس متفاوت می باشد. امراض روماتویدی معمولا بیش از یک مفصل را تحت تاثیر قرار می دهد که با تست خون تایید می شود. درد ایجاد شده در آرنج می تواند مرتبط با مشکلات گردن و شانه باشد و تمام این احتمالات باید بوسیله پزشک مورد بررسی قرار بگیرد تا پیش از تشخیص آسیب آرنج تنیس باز آنها را برطرف کند.

درمان آسیب آرنج تنیس باز

از آنجائیکه آسیب دیدگی شدید آرنج تنیس باز یک شرایط ورمی می باشد, لذا درمان آشکار آن استفاده از داروهای ضد ورمی غیراستروئیدی تجویز شده بوسیله پزشک می باشد. استفاده از ژل های ضد ورم نیز جهت تسکین درد مفید می باشد. بعضی از پزشکان ممکن است از تزریق کرتیکواستروئیدی بمنظور کاهش درد و ورم استفاده نمایند. لازم بذکر است که بعضی از تحقیقات پزشکی این آسیب دیدگی را بدون ماهیت ورمی تشخیص داده اند و لذا تزریق این داروها را مناسب نمی دانند.

استفاده از کیسه های یخی برای مدت 10 دقیقه در هر دو ساعت درمانی موثر و ارزان جهت کاهش علائم و درد می باشد.

علاوه بر استفاده از درمانهای ضد ورمی, کاهش تنش از روی منطقه متاثر توسط بیمار از اهمیت ویزه ای برخوردار می باشد وگرنه درمان بصورت یک ماسک عمل می کند در صورتی که شرایط در حال بدتر شدن می باشد. فرد آسیب دیده باید از هرگونه فعالیت زیاد برای مدت 2 هفته بمنظور التیام بافت جلوگیری کند. اگر استراحت مطلق امکان پذیر نباشد استفاده از آرنج بندها جهت کاهش تنش در ناحیه متاثر از درد در حالیکه به فرد اجازه فعالیت می دهد می تواند مفید باشد.

زمانیکه درد شدید آرنج فروکش کرد, درمان توانبخشی بوسیله فیزیوتراپ متخصص جهت درمان و جلوگیری از اتفاق مجدد مفید می باشد.

در بعضی موارد آسیب آرنج تنیس باز, درمانهای محافظه کارانه موثر واقع نمی شوند. این امر در موارد دراز مدت رخ می دهد بطوریکه درد برای بیش از شش ماه وجود دارد. در این موارد ذات ورمی وضعیت به انحطاط مزمن تاندون عضله اکستنسور تبدیل می شود.

این انحطاط با استفاده از داروهای NSAIDs و تزریقهای کرتیکواستروئیدی بدتر نیز می شود. برای این منظور, استفاده از این داروها در مواردی که درد دراز مدت دارند مناسب نمی باشد. در این شرایط مزمن که درمانهای محافظه کارانه کمکی نمی کند لذا جراح ارتوپد ممکن است جهت رفع مشکل اقدام به عمل جراحی کند.

پیشگیری از آسیب دیدگی آرنج تنیس باز

این آسیب دیدگی معمولا از طریق فرایندهای گریپینگ ایجاد می شود که یا بصورت خیلی سخت صورت می گیرد یا بصورت طولانی مدت صورت می گیرد. ابعاد تجهیزاتی که فعالیت گریپینگ را انجام می دهید مانند چکش, راکت تنیس و غیره باید متناسب با ابعاد شما باشد. بعنوان مثال اگر ابعاد کوچک باشد منجر به گریپینگ سخت می شود. اگر هرگونه فعالیت گریپینگ را برای اول انجام می دهید بهتر است تا زمانهای استراحتی بین آن در نظر گرفته شود.

برای افرادی که سابقه ابتلا به این جراحت را دارند نیز استفاده از ساپورتهای آرنج جهت کاهش تنش از منطقه متاثر مفید می باشد. استفاده از آرنج بندهای مخصوص ورزشکاران تنیس نیز باعث کاهش احتمال بروز این آسیب دیدگی می شود از این جهت که این آرنج بندها بصورت یک ساپورپ کمکی برای عضله و تاندون اکستنسور عمل می کند.