آرتروز آرنج (استیوآرتروز) از آسیب های رایج آرنج نمی باشد. این عارضه معمولا اثر ثانوی عارضه دیگری مانند شکستگی آرنج می باشد.

به طور کلی استیو آرتروز (Osteoarthritis) شامل از بین رفتن غضروف زجاجی بین مفاصل, که مانع از تماس مستقیم دو استخوان به یکدیگر می شود, می باشد, که در نتیجه از بین رفتن این غضروف زجاجی تماس استخوانهای درون مفصل بایکدیگر بصورت مستقیم صورت می گیرد. در آرنج, آسیب اولیه ناش از شکستگی باعث تغییر در ساختار آرنج می شود و این مسئله باعث ایجاد فرآیند انحطاط مفصل آرنج می شود که در نتیجه این فرآیند احتمال بروز آرتروز آرنج افزایش میابد. افراد میانسال با سابقه شکستگی آرنج اغلب در معرض ابتلا به آرتروز آرنج قرار دارند. افرادی که برای مدت زیادی از تجهیزات قدرتی, مانند تجهیزات ارتعاشی, استفاده می کنند نیز در معرض آرتروز آرنج قرار دارند. بمنظور درک هرچه بیشتر آرتروز آرنج بهتر است تا اشاره کوچکی به آناتومی آرنج شود.

 

آرنج یک مفصل سینویال لولایی بوده که بین بازو (Humerus) و ساعد (Ulna and Radius) قرار دارد. همانگونه که در شکل مشخص می باشد بازو از یک استخوان و ساعد از دواستخوان تشکیل شده است, که این سه استخوان روی هم رفته تشکیل 3 مفصل در آرنج می دهند که مانند سایر مفاصل مابین آنها غضروف زجاجی که مانع از تماس مستقیم استخوانها با یکدیگر می شود وجود دارد. مجموع این 3 مفصل در آرنج به ساعد قابلیت حرکت خم و راست و چرخش در فضا را می دهد. حال اگر هر یک از سطح مفاصل پیچیده ناحیه آرنج بوسیله جراحت یا استعمال مفرط آسیب ببیند لذا خطر بروز آرتروز افزایش پیدا می کند.

از جمله عواملی که باعث بروز آرتروز آرنج می شود می توان به ضربه مستقیم به آرنج, استفاده بیش از حد از آرنج در فعالیتهای ورزشی و کاری اشاره نمود.

علائم و نشانه های آرتروز آرنج

درد آرنج رایج ترین نشانه آرتروز آرنج می باشد که می تواند از بالا به شانه ها و از پایین به ساعد متصاعد شود. اغلب اوقاب با حرکت مفصل آرنج صدای سائیدگی وجود دارد که در نتیجه از بین رفتن سطح صاف غضروف زجاجی می باشد. با پیشرفت آرتروز آرنج تکه های شل غضروف یا استخوان ممکن است که در سطح مفصل آرنج انباشته شوند و باعث ایجاد محدودیت حرکتی در آرنج شود. بدلیل این محدودیت ایجادشده در آرنج, مایع زجاجی می تواند در سطح مفصل انباشته شود و باعث ایجاد فشار بر روی عصب اولنار شود. این امر باعث احساس درد پین و سوزن در انگشت کوچک و انگشت حلقه می شود. تشخیص آرتروز آرنج با استفاده از تصاویر اشعه ایکس قابل تایید می باشد که بصورت خسارت بین مفصل فضای بین دو استخوان نمایان می شود.

افراد مبتلا به آرتروز آرنج اغلب بیش از حد از آرنج در فعالیتهای ورزشی یا کاری از آن استفاده می کنند و معمولا اولین بار احساس یک درد شدید در مفصل آرنج می کنند. این تشدید درد ممکن است که برای 48 ساعت طول بکشد و معمولا شامل سفتی (مخصوصا در صبح) و درد در مفصل متاثر می باشند.

پس از این بروز درد اولیه, زمان قابل توجهی ممکن است بگذرد تا دوباره این بروز آرتروز خود را نمایان سازد اما هر زمان که این عارضه بروز نماید نسبت به زمان قبل شدت بیشتری خواهد داشت. همچنان با گذشت زمان و اعمال تنش بر روی آرنج فاصله بین هر بار بروز درد کمتر می شود تا جائیکه فرد آسیب دیده حتی در زمان استراحت نیز این درد را احساس می کند. با پیشروی هرچه بیشتر آرتروز علائم آغاز درد با فعالیت زیاد و همچنین بی تحرکی زیاد آغاز می شود. اگرچه در ابتدای شدت درد, استراحت ضروری می باشد اما در مراحل بعدی بیماری عدم حرکت آرنج باعث وخیم تر شدن شرایط می شود.

در مراحل بعدی, اگر در زمان استراحت و شب نیز همانند فعالیت در روز درد وجود داشته باشد, لذا انجام عمل جراحی آرنج, بسته به تشخیص پزشک و میزان شدت آرتروز, لازم می باشد. در چنین زمانی پزشک با استفاده از ارزیابی های مختلف, نوع و روش عمل خود را انتخاب می کند.

درمان آرتروز آرنج

در واقع هیچ چیز بهتر از آموزش افراد در درمان این آسیب دیدگی موثر نمی باشد. از طریق درک مکانیزم آرتروز افراد می توانند تغییراتی در شیوه زندگی روزمره خود بوجود بیاورند تا از طریق آن آرتروز را به نحوی مدیریت کنند. بطور خلاصه افراد باید به این امر واقف باشند که تحرک بیش از حد و عدم تحرک بیش از حد هر دو از عواملی می باشند که باعث بدتر شدن شرایط می شوند. فیزیک هر فردی متفاوت با فرد دیگری می باشد اما با گذشت زمان و کسب تجربه هر فردی می تواند یاد بگیرد حد بهینه فعالیت نقطه آسیب دیده در چه حد می باشد.

در مراحل ابتدایی بروز درد استفاده از داروهای ضد ورم و مسکن جهت کاهش درد بهترین روش می باشد.  استفاده از کیسه های یخی جهت تسکین نقاط گرم دردناک موثر می باشد. استفاده از کیسه های یخی بمدت 20 دقیقه در هر دو ساعت جهت تسکین درد توصیه می شود.

بعضی از افراد استفاده از ساپورتهای نئوپرنی را جهت ایجاد ساپورت و بازاطمینانی مناسب می دانند. از آنجائیکه آرتروز آرنج در فصل سرما تمایل به درد بیشتری دارد لذا استفاده از ساپورتهای آرنج جهت گرم نگه داشتن مفصل مناسب می باشد.

با تشخیص آرتروز باید استراتژی های بلند مدتی برای درمان آن در نظر گرفته شود به نحوی که استقامت و بازه حرکتی آرنج حفظ شود و درد و ورم نیز از بین برود. یک روش معقول مانع از پیشروی آرتروز و در  نتیجه درد بیشتر می شود.

درمان آرتروز در هر فردی متفاوت می باشد و یک ارزیابی کلی توسط یک فیزیوتراپ می تواند باعث تشخیص فرایندهای مخرب در جهت بدتر شدن شرایط شود و به محض تشخیص, فیزیوتراپ سعی بر آن دارد که این مشکلات را برطرف کند. در جائیکه مفصل آرنج متاثر شود نگهداری بازه کامل حرکتی باعث کاهش سفتی مفصل می شود. حرکات آرنج در صورتی که فرد از تمام بازه حرکتی خود استفاده نکند می تواند از بین برود.

درد در مفصل آرنج همچنین منجر به ضعف در عضلات بازو می شود که تمرینهای بدنسازی با استفاده از تجهیزات مناسب جهت بهبود آن مفید می باشد. تجهیزاتی مانند کش های بدنسازی و تجهیزات استقامتی دست ( مانند حلقه مچ) و توپهای مخصوص برای دستیابی به این امر می تواند مفید باشد.

پیشگیری از آرتروز آرنج

حرکات مکرر آرنج و کار برای مدت طولانی با آرنج باید اجتناب شود. باید در زمان کار استراحتهایی برای آرنج در نظر گرفته شود زیرا که غضروف زجاجی بیشتر تغذیه خود از مایع سینویال می گیرد و در نتیجه این حرکت این تغذیه تامین می شود.

 

بهنگام کار با تجهیزات ارتعاشی بهتر است تا از آرنج بندهای مناسب استفاده شود تا باعث افزایش پایداری آرنج شود و از ارتعاش بیش از حد مفصل آرنج جلوگیری شود. همچنین تمرینات بدنسازی استاندارد جهت تقویت عضلات بازو و ساعد بمنظور کاهش فشار از روی مفصل آرنج همواره توصیه می شود.