ورم استخوان پوبیس یکی از جراحتهای دردناک ناشی از استعمال مفرط می باشد که اکثرا در ورزشهایی که ضربه زدن وجود دارد و اسکیت روی یخ و رقص متداول می باشد.

 این عارضه برای اولین بار در سال 1923 میلادی توسط لیگیو و روچت (Legueue and Rochet) شرح داده شد. این عارضه ناحیه ای در جلوی لگن با نام سمفیز پوبیس (Pubic Symphysis) را تحت تاثیر قرار می دهد. سمفیز پوبیس یک مفصل غضروفی ( که از فیبرو غضروف تشکیل شده) می باشد که بوسیله لیگامانهای خیلی قوی بسته شده است. این بدان معنی می باشد که حرکات خیلی محدودی در این مفصل رخ می دهد.

مکانیزم دقیق ایجاد ورم استخوان پوبیس نامشخص می باشد. تئوری های متعددی جهت توصیف این آسیب دیدگی ارائه شده اند مانند استعمال مفرط عضلات شکمی متصل به لگن که منجر به ایجاد جراحتهای در حد میکرو در استخوان میشود و یا حتی ناپایداری مفصل ساکروایلیاک در عقب لگن که منجر به اختلالات در سمفیز پوبیس می شود.

همانگونه که گفته شد این عارضه در ورزشهایی که نیروی برشی زیادی در طول سمفیز پوبیس ایجاد می کنند متداول می باشد که شامل فعالیتهای ضربه ای, رقص و اسکیت روی یخ می شود. نیروی زیادی باعث اعمال تنش زیاد روی سمفیز پوبیس می شود که منجر به پاسخ ورمی می شود. این امر شامل فرسایش مرز مفصل می باشد و با فرآیند ترمیم آرامی همراه می باشد. افراد دیگری که در معرض ریسک بالای این عارضه قرار دارند شامل افراد مبتلا به بیماری روماتولوژیکال و خانم های باردار می باشند.

علائم و نشانه های ورم استخوان پوبیس

ورم استخوان پوبیس منجر به ایجاد درد در زمان اعمال نیرو و بعد از آن می شود که معمولا به تماس در ناحیه سمفیز پوبیس نیز حساس می باشد. عموما, این درد به ناحیه پایین شکم و ناحیه کشاله ران نیز منتشر می شود. در بعضی موارد بیمار قادر به متمرکز کردن درد که در حول ناحیه لگن می چرخد نمی باشد. لذا مراجعه به دکتر جهت تشخیص آن از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد.

معمولا علائم کلینیکی و سوابق بیمار بمنظور تشخیص احتمال ورم استخوان پوبیس کافی می باشد اما بررسی های تشخیصی می تواند این عارضه را تایید کند. تصاویر اشعه ایکس نیز در تشخیص این عارضه می تواند مفید باشد. از فرد بیمار برای این منظور ممکن است خواسته شود که روی یک پا که به اصطلاح نمای استورک گفته می شود قرار بگیرد.

تصاویر اشعه ایکس قادر است تا پهن شدگی و یا فرسایش سمفیز پوبیس که از علائم ورم استخوان پوبیس می باشد را نشان دهد. همچنین اسکن م آر آی جهت به تصویر کشیدن عکس العمل تنش استخوان و تغییرات ورمی تاندونی که متصل به لگن می باشد جهت تشخیص استفاده می شود. هرچند, در مورد ورزشکاران و افرادی که فعالیت ورزشی زیادی انجام می دهند تصاویر م آر آی ممکن است نشان از کبودی در استخوان لگن حتی در کسانیکه هیچگونه علائمی از این جراحت را ندارند داشته باشد.

درمان ورم استخوان پوبیس

علائم ورم استخوان پوبیس بطور ملال آوری برای مدت 6 ماه تا دو سال در فرد می ماند. لذا برای این منظور اقدامات پیشگیرانه بهتر می باشد. تمرینهای بیش از حد مخصوصا برای افرادی که فعالیتهای ضربه ای زیاد دارند مجاز نمی باشد.

گزینه های درمان برای افراد با علائم حاد خیلی محدود می باشد. استراحت بهترین قدم می باشد زیرا باعث تسکین بافتهای متاثر و ترمیم آنها می شود. استفاده از داروهای ضد ورم غیراستروئیدی مناسب می باشد اما در صورتی که آسیب مربوط به استخوان باشد ممکن است به ترمیم کمک نکند. در مواردی که آسیب استخوانی ارجح می باشد تزریق درون وریدی بایوفسفات می تواند درمان مفیدی باشد. این دارو معمولا توسط متخصص روماتولوژی بمنظور درمان استیوپروسیس (شکستگی استخوان) تجویز می شود. بایوفسفات بطور دائم به سطح استخوان می چسبد و استئوکلاست (Osteoclasts) (سلولهای فرسایش استخوان )را کاهش می دهد. این امر اجازه می دهد تا استئو بلاست (Osteoblasts) (سلولهای ساخت استخوان) بطور موثرتری کار کنند. بعد از تزریق این دارو بهبود علائم معمولا در عرض یک ماه رخ می دهد اگرچه در بعضی موارد تزریق بیشتری لازم می باشد. بعضی از افراد استفاده از شورتهای فشاری در زمان بازگشت به ورزش بمنظور ایجاد باز اطمینان را مفید می دانند.

اگر درد حتی با استراحت طولانی مدت نیز از بین نرفت لذا تزریق کرتیکواستروئیدی ممکن است در نظر گرفته شود. اگر تزریق موفقیت آمیز باشد لذا فرد آسیب دیده می تواند بعد از گذشت 2 تا 3 هفته به فعالیت بازگردد البته بعضی افراد به تزریق مجدد نیز نیاز دارند. بعضی از افراد استفاده از حرکات کششی عضلات متصل به لگن را مناسب می دانند اما بهتر است که این حرکات بعد از از بین رفتن درد انجام شوند.

در مواردی که این عارضه به درمانهای محافظه کارانه بعد از گذشت 12 ماه پاسخ ندادند لذا بعضی از جراحان استفاده از عمل جراحی را مناسب می دانند. در این روش جراح از یک صفحه و پیچ جهت بازگردانی پایداری استفاده می کند. استفاده از عصا برای 3 هفته ضروری می باشد و بازگشت به فعالیت ورزشی پیش از سه ماه امکان پذیر نمی باشد.

پیشگیری از ورم استخوان پوبیس

انجام تمرین های طولانی مدت مخصوصا تمرین های شامل ضربه زدن زیاد مجاز نمی باشد. انجام تمرینهای استقامتی و پایداری باعث بهبود عملکرد عضلات متصل به لگن می شود که این امر با استفاده از توپهای جیم بال و کش های بدنسازی ایده آل می باشد که منجر به کاهش احتمال ورم استخوان پوبیس می شود.